Dikur...

Nga Qazim Muska

Akrepi i Zi

Akrep i vogël me frakun e zi

Të shenjtë e të shtrenjtë të pata në gji,

Portat t’i hapa kanat më kanat,

Akrep i vogël, i zi, me frak.

Dhe ti pa droje, pa brejtje aspak,

Çdo cep e çdo skutë zaptove nga pak.

Nga pak e nga pak zbulove çdo mister,

Me zell të madh, në dritë e në terr.

As kode, as çelësa nuk pati pasur;

Kutia e sekreteve përherë e hapur,

Dhe kur u ndjeva i qetë, pa rrezik,

Pickimin e helmët ta ndjeva, o mik.

Kaminë e ndezur; flakë e plagë, 

Gjoksi ku shova mllef e shpagë,

Veç tjetër ish kjo dhimbje nga ti,

Akrep i vogël me frakun e zi.

Dikur...

Thellë në asht

Më shpon trishtimi

Që pikon në ballkonin

Ku dikur

Një shëmbëllim zane

Magjepste si pikturë.

Myshku i ngjalmët i braktisjes

Qëndis muret përreth

Dhe zymtësia

Si në një varrezë të harruar

Vajton elegjinë e saj

Nën drithërimat

E këtij dimri të përzishëm

Ku dallëndyshet harruan foletë

Dhe iken.

Nata

Nata jo gjithmonë është shtrat i prehjes;

Shpesh është qendra e ciklonit

Dhe mendimet janë zogj të hutuar

Që përplasen në shpate të errët.

Është kënetë ku fundoset qetësia.

Është pyll ku hijet ngatërrohen

Dhe gjurmët humbasin në mëndafshin e barit

Si monedha pa vlerë.

Po ti pse erdhe mes kësaj humbëtire

Ku veç tinguj fantazmash dëgjohen

Dhe kandilat ka kohë që janë fikur ?

Asgjë s’mund të bëjë

Drita jote e pakët prej xixëllonje, asgjë!

Vetëm se do më zgjojë të tjera mundime

Në foletë e përgjumura.

Më lër të jetoj këtë vjeshtë

Bashkë me zverdhjet, vyshkjet, shirat

E degëzat e thara

Që, si brejtësit, lajmërojnë cikmën që po vjen.

Nuk e kupton terrin që flet për dritën,

Hijet që flasin për trupat,

Botën që zien si purgator

Mes kësaj nate të plumbtë?!

Nuk i dëgjon zilet e nëntokës

Dhe këto lëkurë gjarpri

Që ndërrohen pa iu ardhur ora ?!

Nuk i sheh si na vishen nëpër këmbë, duar e trup?!

S’e kupton simbolin e kësaj të pathëne të madhe?!

Ti ç’pate që erdhe në këtë pragdimër?

Asgjë s’mund të bëjë zemra jote e vogël, asgjë!

Veç të më shndërrojë në demon

Kur të shoh si shuhet gaca e zjarrit mbi ajsberg.

Atëherë si Hektori do shkoj drejt vdekjes,

Pavarësisht misterit të thembrës antike

Sepse asnjë arsye nuk mund të jetë e arsyeshme pas kësaj

Ndaj me instinktin e ndezur do të shkoj drejt përballjes.

Edhe pse mirë e di që do të jem veç preja e tij.