Duke pritur Zonjën Pritje

Bajram Mjeku

Qe tridhjetë vjet të pres Zonja Pritje

thonë je ndryer e vetmuar në ishull

ndjej që pikëllimi të rëndon mbi qepalla

atje ku s’ka diell, ka veç shi e mjegull.

Nëse vjen mund të humbësh udhën

tash ka emër të ri Sheshi i Republikës

as Tre Sheshirat nuk ekzistojnë më

gjithçka ndryshoi mes pritjes e frikës.

Më janë thinjur flokët, ndoshta edhe ty

të janë zbardhë gërshetat nga pritja e gjatë

asgjë s’kam ndryshuar, jam ai i ndjeshmi

i heshturi, i urti me vështrim të ngrohtë.

Ndoshta bën mirë që s’vjen asnjëherë

askush lexon libra, as dëgjon më rock

shqiptarët janë shkërdhyes të atdheut

edhe shtëpitë i ngrejnë me kulme teposhtë.

Leksionet e estetikës më vijnë në kujtesë

kur e bukura shtrinte mbretërinë e saj

ishim ëndërrimtarë e kurrë nuk besonim

se na zapton shëmtia plot trishtim e vaj.

Eja Zonja Pritje të çmallesh veç një herë

nëse pendohesh, prapë nxjerr flatrat dhe ik

gjithçka të bukur moti e kemi zhbërë

veç bredhit në oborrin e Fakultetit Filologjik.