Për vashën

Nga E. Kllapi

Në grahmat e fundit puhitej

Një duhmë melodi

Në sytë e thellë porsi deti

Një vashë për stoli

Duhma rërë-rërë ndryshonte

Gjurmë-gjurmë dredhonte

Vashëzën porsi habi mashtronte

Këmbëzat lozonare papritur

Maja-maja tërthorë

Hapin hidhnin ngulitur

Mendja lëvizte rrethorë

Nga beli ndër ballë

Ngjitej floku përrallë

Një dritëz venitur lëshohej

Në mendje, thellë, në det

Një perlë e shtrenjtë praruar

Priste vashën për duar

Gjunjë e supe bashkë

Silueta dredhonte

Ngadalë afrohej dhe dallga

Ngadalë afrohej vashëza

Dredhtaz, rrotull, shpërhapur

era e zënë si në faj

të kapte vashëzën ngadalë

Lëshohej dhe tesha ngjiturazi

Nxehtë, faqe hundë e buzë

Në gjysmën e kapte dielli

Në gjysmen e kapte era

Duke u zënë si përhera

Vashëzën kush ta zotëronte

Deti me ofshamë e lëvdonte

Syqershinë përndritur 

Një grahmë dëgjonte heshturazi

ishte vala thëriste

Ndali lozonjarin hap 

Dielli më kureshtar 

Shket tesha me vrap

Dhe krillet silueta trupore 

Ngadalë, heshturazi, nga pak 

Lëshuar ofshamë valore

Humbet vashëza përrallore

zili ndër rezet diellore 

Era tërbonte, turfullonte

E blujta e përpin me të nxehtin

Nga kërcijtë deri në mjekër

Shket trupi, mbytet

Syqershi me të qullta flokë

Ashtu si kohë mendimi 

Të kapë me blu ëndërrimi

Perlë si përherë

Sirenë e trillon trupin

Andej këtej, më poshtë

Taban koral praruar

Vashëza lëvronte menduar

Londronte ngjalëza ngadalë

Shtruar, në ujë si vaj

Koral me koral për një gur

Ai gur e bënte të cmuar

Ajo kërkonte stoli

As erë, as diell, as duhmë

Ajo donte marri

Dhe era me smirë xhelozie

Ndali me faj

Dhe dielli i nxehtë si zilia

Perëndoi në vaj.