Pranverës

Nga  William Blake

Përgjatë flakflokësh të engjëllit muzgbreruar,

Kur dielli preh flatrat malesh purpurlorë

Dritpishtar’ i ndjenjës re’kurorshëm rrezuar

Shtratit të mbrëmjes gazlum rend e fort përkorë!

Buzqeshi dashurive kur qark ravijzohen

Qiejsh, perdet blu-serm’ujrave ndajnë brokat

Bebzash të tij lulet thëthirm’ëmbëlth prarohen

Kohzëgjumit le të prehen ca er’perëndonjat.

Liqeni flet paqtisht syshkreptirë qetimit,

Errësirën lan beft me argjend verbimplotë,

Paktit shkon larg dhe ujqit shtjellen egërsimit,

Dhe luani përqëndrohet përmes pyllmakthit:

Kriftufa jonë stolisur frikës hyjftohtë

Ogurshenjtti i mbron influencash të fatit…

Këngë lajthitëse

Era qan klithegër,

Mesnatës kallkan;

Eja fli shkulmverbër,

Shpalosmi brengtirat pa an’:

Por kujdes! kur zbardhon agu,

Përmbi stepat tej kah lindja,

Në deh zogjtë rrezesh pragu,

Toka përçmon gjithshka.

Kujdes! nga krrokqiejt,

Shtruar blu shtegtirat,

Keqardhjesh terr diejt,

Nga tash më mërgojnë rimat:

Tringëllojnë në vesh nxirme,

Dukës syri i pjek lotë,

Era xhindoset prej çirrme,

Tek luhet me sqotë.

Si demon mbi një re,

Me gulç fatmjerimi,

Pas natës bëj flijte,

Tok me makthin shkon trembimi;

Shpinën pra do t’i kthej endjes,

Ngjizur prej hyjsh’ rehatije,

Trurit drita t’më derdhet pres,

Me dhembje çmendije.

Pranverës

Oj leshra vesuar, teksa sheh poshtë,

Përmes dritaresh të mëngjesit qashtror,

Engjëllorët sy i kthen perëndimit,

Ishullit tonë që në kor të përshëndet.

Kodrat i rrëfejnë njera’tjetrës tej,

Lëndinat gjegjin sytë dashuruar,

Lart kthyer ngastrave të tua shndrirë,

Me këmbë shenjtësh na bujt bekim klimën.

Muzgjesh kalo gërxhet, lerna puhizat,

Petkat parfumosura të të puthin,

Ag’mbrëmje na deh fryma që ndez perlat,

Tokë dashurisë-për ty lënguar.

Gjelbrat stolis mes gishtash ledhimdrejtë,

Të ëmblat epshe derdhja butë gjoksit,

Kurorën mbi kryet vuajtur-artja,

Modestet gërsheta thurim veç për ty…

 © Net Isveizi, në Shqip