Shpirtënt Shtegtarë

Nga Migjeni

Shpirtënt Shtegtarë

Mbramë një erë e ftohtë acar fryni nga ana e maleve,

i shkundi shpirtënt tonë bashkë me gjethe të kësaj vjeshte

i mori andej kah dielli hijen si të pergjakët ua lëshon zalleve

në Përndim, ku shtret e shkimet dita në pamundsinë e vet

Enden shpirtënt tonë nëpër vise të Përdimit të mrekullueshëm,

bajnë të fala dhe me thanë vendeve të shuguruem

e të përitnme ndër fluide të hekunt të zjarrmit adhurueshëm

e me një kredo gëzojnë qiellën me çagje e të tymuem

në cilën, diku në skaj merimanga fatin tregon

vetes dhe njerzis poshtë, që damarët i rrahin

(si të rrahunt trompete në vorrëzë) ndërsa tue qa, kumbon

e thrret kumbon' e fabnikës, i njëmijti fishkëllim si një fsham

shkyn ajrin

Shpirtënt tonë me një dashni tragjike ato vise i duejnë.

n'eter të kulluet u bajnë fli ndjenjat e veta ma të holla

E të nesërmen fatale kundrojmë një horizont me njolla

shtegtare të mërguem. shpirtënt tonë n'origjinë po kthejnë.

Malli Rinuer

Valët muzikore fluturojnë nga përndimi

shkrepen e përtrihen

për muret e dhomës seme,

edhe mandej dridhen

mbrenda në zemrën teme

dhe zgjojnë ndijesina që mblue ka hini.

Ndijesitë e mia me valët muzikore

shkëmbejnë puthje të nxehta

posi dy dashnorë

e pa mshirë shëgjeta

më ther në krahnor

edhe më merr malli për jetë ma gazmore.

Malli rinuer për jetë ma shkumbuese

flen pa fat në mue,

një tingull pëmdimi

asht ngushllim për mue

kur më mshtjell mashtrimi

me melankolinë e vet aq trishtuese.

Tingujt miqëdashës, që në dhomën teme

më falin rytmin

e një dansit të largët,

më kujtojnë përqafimin

e çiftave të shkathët

që sjellen hirshëm nëpër drrasa të gëdhenme.