Bashkëudhëtarët

Nga Ibrahim Kazimi

Në atë singlën e lakuar me variante të censuruara, për një karvan të rënë

në zavallë udhe,

në prrita egërsirash e ndërsymje të papritura cerberre në një orë të

zbarët, në një ekspeditë

mistike me gjurmë të shpluara...isha unë...

I trashëguar me një qeshje pa epidemi hale në sy (pa ma thënë kush se

këtu kjo paguhej

shtrenjtë një ditë), drejt një parashikimi boll të përmbushur, i kalitur me

përkorrje, me një lutje

për të gjithë. Kërcëllima shpirtërash më kishin mëkuar padurim. Unë

me një çerek lutje ia dilja

mbanë.

E, aktin e kafshimit e fillojnë te ushqyesi, si rëndom, zbrapsje duelesh

në blasfemi mbi kurriz

intuite -

Ata të ekuipazhit të brendshëm, veshur me marshe të mia, jashtë

fshehnin autorësinë.

I ngarkuar me aq marrëzi tokësore natën vjellja erë trolli të sëmurë.

Parandjenjën, kah shkoja e merrja me vete talisman.

Fate të sintagmuara udhësh e yçkla nënkrejesh në ca beteja tjera

mbijetese. Një lutje të djegur

dëshmie.

Qenka gabuar hata paraardhësi në përzgjedhjen time të besimit të

bartur.

Kryet të mos e kthejë kurrë më kah darkat e bashkëudhëtarëve?

...tetor `96 / Bern

Ç`ZBARKIM

Thelb udhësie

stuhi të balluara në pushtetin e errësirës, përplasje famoze

velat e xhindosura botërisht me kusarët syzgavër

kredhur në kulte të maskuara me ligësi

sa herë i jashtëhedhur në ujëra sqimtare harimi

nuk zotërohej deti i tërbuar me mllef të shkundur zhgënjimi

as nga mëshira e lotëve të përgjakura

as me virtytin e ashtë për të ndejtur zgjuar më gjatë

terri nuk ik me shtërzimet e plagëve rishtaz pas beteje

thelb udhësie të hidhet jashtë lëkurës së shpresës

horizonte të thyera ose zhytje të tretura në vetëmohim

djepi i lindjes me një shenjë enorme shprese

tej dallgëve të egërsuara të mosbesimit, edhe më tej

mjegullirave të mashtrimit me bartje të zymta

me një grusht pësimi qenien të mbjell mes qiellit e tokës

sa ta varros kufomën e këngës

në breg

Kortezhi i lundërtarëve imagjinar nemitet

të ndodhte kapitull ç`zbarkimi me barrë zie

edhe në dhjatën e tyre

me thelb udhësie.

DALLDI

Rrotull një tempulli të ri një tjetër ritual

shterpësi imazhesh terret ndër duar jashtë pështyhet përpjetë

ëndjet e përkëdheljeve me uratë të ndaluar majë gjuhe

e bien mbi fytyrë një nga një, pasi t’u kishte vdekur idhulli

rrënqethen në djersë zhgënjimesh që s`kapin kësulën e artë të makthit

në ëndërr

duke u sharë në emër të... zgjohen duarbosh

veteranët me toruan e humbur të fitimit

përgjohet pas dere kah t’ia mbajnë me moralin e muzave

s’ka mjaftë kohë për të gjithë

imitime të gjymta pjellin bindjet në mes të ballit në qark të hapur

të tërbuar me pritjen e pasurisë nëntokësore

ethe të rrepta heshtjesh zhyten në lakuriqësi mosbesimi

shtatores së mbijetesës, veladonin, mbrapshtë ia kanë zhveshë

prelude modelesh parakalojnë, të ikonave për dukje

askush i ngopur askush s`pëlqen të veten copëndarje

çdo gjë tanimë tretet mollë sherri e rush i tharrët

shpëtimi pret listën e re të roleve mbas dere

sërish shalohet pa afat skadimi

epoka e gjuetisë prolongohet edhe për vitin tjetër

as në faltore e as në vitrina uratat e shpresave s`mjaftojnë

as për të lyer bukën

brenda shtëpie hahen sipas zakonit të turpit - ilegalisht

hambarët e shpresës kursyer

për dukje të kamjes së jashtme.

Tetovë / tetor `96