Jetë gri

Nga Sibel Halimi

Jetë gri

Jeta është ndërrim rrobash

Palë në komodinën e së tashmes

Më lë të vesh njërën

Të bardhën

ngjitur në përvjetorin e çmendurisë

të atyre që turren pas lirisë

Më lerë ta vesh të kuqërremtën bluzë

Të dashurisë e të besimit në diell

Të hirtën

qenies për veten

Të verdhën ziliqare

Ta shkundë emrin e pluhurosur

Të kaltrën

ta vë si fjongo në flokët e pafundësisë

Të zezën

ta kujtoj jetën e pa jetueme

Të bardhën

vetëdije…

Hijet zhduken me lindjen e diellit

Kur ju u përkulet për të marrë një gurë

e hedhur mbi mua 

Kujtojeni veten 

Kujtojeni të kaluarën tuaj

E mbase edhe tashmen 

Kujtojeni se guri që do të vijë 

Do të trasoj një rrugë 

Do të ndërtoj një shkallë 

për tek vetja

Do të vuaj me dhembjen e shkaktuar nga vet 

E ju do të rënkoni nga kushedi 

Kujtojeni që unë po e shoh diellin 

I kam shporrur hijet … 

E gurin po e mbaj në sirtarë

Do të kujtoj ty

Bashkë me të edhe buzëqeshjen tënde 

të ngrirë - të shndërruar në kristal 

si rruaza stralli do t`i mbaj në qafë …

hijet tuaja t`i nxjerrë zvarrë

ja ku është dielli, ja ku je ti...

Përvjetor i betont

Lufta mbijeton edhe në kohë paqeje 

lecka uniformash të harruar në degët e historisë 

nana të lodhuna nga rrugëtimi i çdoditshëm drejt lapidarëve 

për një kujtesë fytyre a prekje të akullt

Gra me trupa të veshur me hije dhembje

Me shikim të mbyllur e sy poshtë 

Një buqetë lule përkujton dasmën e saj 

Në çdo përvjetorin e betont

Rrugë, teatro e shkollash

Mbajnë emrin tënd 

Nën pullaz kanë absurdin e trishtimit

Ecje e ngarendje pas sinjaleve të dashurisë 

Çanta fëmijësh të mbushura me mjerimin e trashëguar

Role e hije personazhesh në dërrasa talias pa aktor

e duartrokitje politikanësh

Tani kollare të zeza 

Të varura në këmishën e ëndrrës së pajetuar

Një luftë tjetër nuk ekziston...

Një paqe tjetër nuk ekziston...

Zhurma e heshtjes gllabëron të djeshmen, të tashmen

E ardhmja ka fytyrë bebeje ...