… Sonetet as shoviniste e as …

Utopi jermjashtzakonshme më vrigndizen në mendje



Qytete kallur krejt argjend arkitektoj asgjësisë



Nihilistit guxim humbjehartash ndër të sulmeve shembje



Djajtë bëj theror në nderim të vigjëlizma ngrehisë...

 

 

 

 

Nga Net Isveizi

 

 

 

– 889 –

 

 

 

Ky atdhe dhe vetë bir pa atë

 

Kur urdhëron t’i bëhem fli me ndër buzë dhembtijin emër

 

Harron që ditë trishtit më ka lindur të pa zemër

 

Rrjedhazi dënimpakëmbim e lotngratë

 

 

 

Veç t’i kujtoj dua me patjetër

 

Se kurrgjë s’bëri të gëzoj tek kjo jet’ e ç’mbarsë

 

S’më ndihu as aq sa mund të ndihte një vdek’ e pa gjasë

 

Palindur ndjehem si tash pleh i vjetër

 

 

 

E meqë dhe jam e si ende nuk jam mbi të

 

Vrigth do doja t’i valëvis qiejsh një flamur çjerratar morali

 

Rroftë dashuria! klith ligshtë

 

 

 

Brekët e pavarësimit ia ngre majshtize fati

 

Krye shënjueses grishzishtë

 

Që sa herë krahëruar më shpon jam po ky fuqi ringjallmi

 

 

 

 

 

– 899 –

 

 

 

Tek kjo botë ende keqsunduar egërsisht në çdo shpirt thërrmije

 

Nga miliarda mendje gjenializimash vetbesimazi trillbegata

 

Si mund të më pëlqejë mbi galdgjitha mendja ime

 

Kur s’ka të sajën asnjë unazë gishtblatimi trishtngrata

 

 

 

Sa mirë që askundmi s’po i gjej unizmit justifikime

 

Të jem shëmbëllim i rrethanirës siç ia do qejfeve balta

 

Duke arsyetuar ndryshe dhe mbyturi u kallsha ndër gabime

 

Jam po aq përgjegjës i rrënonjzezave piramida pa kurrandrralla

 

 

 

Ani pse mund të prodhoj armiqth përkundërt ndërgjegjes

 

Mbase shtoj gardhngrehurat bajoneta gjakmprehuri rreth vetes

 

Për t’a mbajtur largu dremitjes hyun e vigjëlencës

 

 

 

Mëvetizmit do i gjej zë dhe ngujvarranira heshtjes

 

Tuj rithënë: Shenjtit i përket planeti e fatçnjëheri kohësivjedhjes

 

Edhe pse përjetësirën lyp mes sarkazmirave të shkencës

 

 

 

 

 

– 909 –

 

 

 

Të them çdoçka rastësisht di do u jem thjesht një i vdekur

 

Si unë të tjerqindra që i kqyrin të kurrdukshmet makthvërteta

 

Ujkëruar tuj u endur pyllit të fateve parajsisht heshtur

 

Prej pushtimit zanafill nga perënditë e gënjeshtra

 

 

 

Gjuha e panikut s’del prej dhëmbëve pse ngelet ligsht thekur

 

Mbi tehet e hakmarronjave zjarrgjakrash flaklëmenjta

 

Ndaj shpirtrat na arratijnë prej shendtirës gjëmazi rendur

 

Kthimtares lutje ndjekur lavdemotesh lotpërrenjta

 

 

 

Kthim në arenat e dhembave për t’a vrarë bishën

 

Kthim në testamentet e besimit shpagrish të shembim kishën

 

Kthim në kutiçkë zgjedhjeje ku demonia njeh vlerë vote

 

 

 

Po pse kur mashtrimtarët janë politikazi çmimçelikshëm

 

Aq sa pa u fshehur do bënin gjithshka donin madje çdo kohe

 

E sa herë të ngrinim krye t’i kishim çekiç majkoke

 

 

 

 

 

– 919 –

 

 

 

Mos më lejoni alkimisht të bëj me fatin eksperimente

 

Flakën hyjnore më lyp psiqikja biologji e flirtim fantazisë

 

Laboratori kozmik i humusorit besimth në vetvete

 

Më shndërroi në pleh-dhé më bëri çdo shqisë

 

 

 

Utopi jermjashtzakonshme më vrigndizen në mendje

 

Qytete kallur krejt argjend arkitektoj asgjësisë

 

Nihilistit guxim humbjehartash ndër të sulmeve shembje

 

Djajtë bëj theror në nderim të vigjëlizma ngrehisë

 

 

 

Palcës trembur më ç’dremit kjo luftë pa fitimtarë

 

Nuk më është teleskop televizori dhe as divani një varkë

 

Ky dush arktik më pinguinon këngëve zjarrmbrothtë

 

 

 

Në kryerje sfidash të mëdha i hap shpirtit plagë

 

Shërbim fiks’ideve gjenialiteti shtyhem në katastrofë

 

Si gjithata që dështojnë e varrani të shpallin oj imja botë

 

 

 

 

 

– 929 –

 

 

 

Konstante shpejtësia e tejzhvendosjes së realitetit

 

Si për mua që gjene i matkam perceptimat mbi opinga

 

Si për tim vëlla që boing-ët kalëron shtegimës të kismetit

 

Si për time motër që s’i ndan diamantet nga të tjerat xhingla

 

 

 

Rrahjenjëjtë zemra e kohës në krahërorin e miletit

 

Infarktet krejt qenkan tjetër gjë kur dhemba jetën e prinka

 

Meqë nuk jemi qiellorë pse t’ia bëjmë hesapet misterit

 

Kur gazmendet fund tij t’i përcjellim varri na dhur mijra hinka

 

 

 

Me alkool ëndrrash ç’pirë e shtypshkronja parashë

 

Me fantazma grash mosh’pa e shtatore platintarësh abrashë

 

Me yjësipsherëtirat e tritolit dhe gjeneratorët e lotnajës

 

 

 

Kozmosisht gjallokemi sa e meritojmë pa ankesa o qurrashë

 

Gjithluftrave shpallur vetes për bash të avangardës

 

Një gur a kryqth pa emër na bën rish t’i jemi kufij hartës

 

 

 

 

 

– 939 –

 

 

 

Gjakmarrjen e ritakova ngujuar në karrigen e kushtëzimeve

 

Ndaloret ligje i mësonte fatit të vet heshtazi paracaktuar

 

“Pse duhet”-e pyeta; “Duhet”-tha; e tek dridhej e ledhova druar:

 

Dashuria ime tash më qenka robinjë e vetmohimeve

 

 

 

S’kaloi gjatë dhe hakmarrjen e gjeta hareje mes krimeve

 

Rrëfeu se i lypeshin para ndaj mendonte përdhune me duar

 

Somnambulisht tej kasafortës së vet veç një qëllimi ish harruar:

 

Sot liria ime mbeti skllave famkeqe e ndërveprimeve

 

 

 

Ani pse të dyja kamëzore nuk më ishin ndërgjegjazi e njëjta gjë

 

Ndryshonin po aq sa i dritës burim me krojirat e territ

 

Klitha nënash kqyra tek i mbrunin urisë në të kohës magjë

 

 

 

Tradicionalizmash më përçmuan seicila magjishmërirave të emrit

 

S’guxoja t’a gjykoj turpin kur flirtte me të dyja bashkë

 

Ungjij i dogja si kanunit dhe gangsterizmit acidlotë veremit

 

 

 

 

 

– 949 –

 

 

 

Vdekurisht po i rishkthehem tregut të të pathënave

 

Ani pse askushi s’paguan emër të së gjithëve shpëtim

 

Ndonëse si i bien pordhës edhe i rrahin gjoksin dënglave

 

E sa gjenden nën të së vërtetës litar paniken e ik’kan mërgim

 

 

 

Mbase janë po këta barinjtë më namkëqinj kaq e sa bëmave

 

Ku kullat e moralit i ka mbuluar hiri i vetvetes përçmim

 

Ngujuar barkash të tyre as duan t’ia dijnë liqene gjëmave

 

Për miliarda të tjerë që i thëthiroka thellësira lëngim

 

 

 

Kurrkundërshtuar as kandarin e qiellorit shpërthyes fati

 

Duke i dhënë të dëlirësirës gjak që s’iu infektoka asnjë kohe

 

Zemrave ç’ngopur me mashtronjat virtytazi kodoshe

 

 

 

Hakmarrjen s’ka kundi hyjni të t’a njohë vlerprapthi

 

Dhe pse dhëmbjet po derdhen tej se s’mbanka më lotë pilafi

 

Ku helmëzuar i ëndrrave oriz na petk shijesh hirkobshme

 

 

 

 

 

– 959 –

 

 

 

Në formën e një tulle më beft’ridel përpara

 

Çdo mëngjes sa zhbir retinën hutuar

 

Prej laborator ëndërrive mëkatonjash të kurrpara

 

Shtat e shpirt kopje unë-pesimizma krejt shkrumbuar

 

 

 

Ç’më lutet t’a ve nënkëmbë plot dinakëri e lajka

 

Përdita një e mbi një ta kem ngurisë së guximës uruar

 

Si shkallë t’a përdor ëndit pa andralla

 

Sa më lart të ngjitem sado premtimunduar

 

 

 

Sigurisht fatfundi për të shpëtuar nga vetvetja

 

Prej zvarrisjesh ndër kohëra neverirë

 

Dhérive gjakëruar nga lotvërtetat mesflakësh përpirë

 

 

 

Mbi kokallat e shpinës sa të jetë jeta

 

Me zell djajsh t’i kacavirrem honeve bes’zhgënjeshtra

 

Drej majës ku entuziazmi më pritka zgërdhirë

 

 

 

 

 

– 969 –

 

 

 

Të ndjerit e fruteve mushtëruara dendur me dritë

 

Të pavlefshme për vëmendjen e duarve tashvjelëse

 

Të barazçmuarit e rrënjëve yjëzuara me padobishmëritë

 

Të gjithviteve ku bleronjat u thinjën mes bekimash bjerrëse

 

 

 

E kanë bindur tim atë t’a shohë botën krimbhirtë

 

Tim’amë mospërfillëse të sillet ndaj kohëve e fortfjaltherëse

 

Garderoba e përvojës gaztrishtë iu adhuron lakuriqtë

 

Mijra kukuvajka dhembe si këndojnë shpirtrash çjerrëse

 

 

 

Ç’entuziazshëm i shfletonkan brengpashlim të syve albume

 

Përpjekja për të supozuar ç’drith u bluan mendja

 

Njëlloj si me gjetë sa fara fshihen urizmit të një hurme

 

 

 

Me nga një thikë gishta ngushëllisë të dy ç’lëkurojnë zemra

 

Nevojës për t’i rishtreguar se tek kjo ditë fatlume

 

Veç njeri’tjetrin kishin për t’a pasur ende edhe tejmjeta

 

 

 

 

 

– 979 –

 

 

 

Po më ngjitnin ndër brinjët gazmendur mijëra erashka pendësh

 

Po më shndërronin në engjëllth në një ceremoni pagëzimi

 

Po më bindnin që ia vlen qiellzimi tek ky shteg mërgimi

 

Po më uronin që e plotësova ëndërrimën sado pas tri jetësh

 

 

 

E para pse pendimit s’i dhashë leje të ngrejë krye lëngimi

 

E dyta pse kurrë nuk e takova Atin në grigja profetësh

 

E treta pse me verë të tharmtë i deha muzat në orgji poetësh

 

E tash në rilindje jam krenar kush kam qenë smoktejmi vegërimi

 

 

 

Ani pse sot udhët ç’dremitur më shajnë këpucët grisur

 

Ani pse sot zgjuar nga furia e shiut të së vërtetës m’u lag palca

 

Ani pse sot po të fle ende një hop do më quajnë kohëkrisur

 

 

 

Kur paska fort rëndësi të pohoj pse mbijetoj me të zotave glasa

 

Jo se dje isha veç një argjendar që miell dielli ka stisur

 

Kryesori fakt mbetet kush s’jam e akt më shëmtiraq s’paska

 

 

 

 

 

– 989 –

 

 

 

Para për sportistë me prejardhje sëpatshkarësh

 

Para për misse princeshirave destinuar kurorima putanash

 

Para për akademikë stoikur faktikisht si roje hangarësh

 

Para për diplomatë që arkitektan kurthe murlanash

 

 

 

Para për gangsterizma dikasteriale pronësi galdkanibalësh

 

Para për statuja argjendpaçvirgjura hënësi kumbarash

 

Para për monografira heroizmale bukshkalësh

 

Para për premtore frone ëndërrenja mendkulaçash

 

 

 

Para për turizmin e verëtharmira gjithpërgërave

 

Para për spiritualitetin kurrzhvendosje fatalitetgjërave

 

Para për të showmanëve mauzole premtonjave kohpakoqe

 

 

 

Para për rezervate ku hyjnitë luajnë golf vërave

 

Para për hidroplanë derrash që s’meritkan kallamoqe

 

Para për poetë?! kur s’shpërblen djaj as koha gjakpashoqe

 

 

 

 

 

– 999 –

 

 

 

Mëshirmadhja tokë mëmë e ç’i paske pjellë kaq shumë vjershorë

 

Si i dhurove çdo oxhaku një rimash për të ruajtur zjarret

 

Kur neverisë duhej t’i prodhoje një përmbytje e me taborë

 

Ndër vjellira sekrecionesh epshmasturbore t’iu vulosje varret

 

 

 

Edhe pse druajnë të shpallen hingëllimash si kuaj hamshorë

 

Në turpuroret korniza të modestisë lavdimi u vetmarret

 

Pelave u dëshmokan dyzimat e kokallive si të hyjimtë dashnorë

 

Sa heri mushkatoreve gra të tyre ua pjerdhin vezorezaret

 

 

 

Nëpër amfiteatro librash palcdjegur po tubohen aromlotazi

 

Prej rakisë mbi bejtet fatlakuriqta shend’derdhur sqotazi

 

Tuj prostituuar kush e kush më zellparë nën shtrat të kohmoralit

 

 

 

Në s’jam një nga ju e më shpallni tradhëtor pse rend mbrothazi

 

Sa më largu nga gomorrianet inspirima ku i falni xixëlli strallit

 

Vetmie ngel rish i përnderë dhe të më quani bir të djallit