Endesha i vetëm, si një re

Udha që nuk mora

Robert Frost

Dy shtigje ndaheshin në një pyll të gjelbër,

Por unë, të dyja nuk mund t'i përshkoja

Duke qenë një i vetëm. Dhe, s'isha i verbër:

Ndiqja njërin me sy, me ankth në zemër,

Deri ku humbiste, me vëmendje vështroja.

Ndoshta ishte njësoj, por mora tjetrin shteg;

Më rrallë se shtegu i parë ish përshkuar,

Se në tokë qenë thyer më pak degë;

Por këmba, gjurmët e të tjerëve më prek

Që në këtë udhë, më parë kanë kaluar.

Dy shtigjet sikur më kishin zënë pritë;

Isha për rrugë, s'kisha kohë të prehesha;

Të parin e lashë për një tjetër ditë.

Por, s'e dija nëse më vonë, ndonjë vit,

Te shtegu i parë do të kthehesha.

Tani, më ka mbetur peng e merak,

E me zor më përmbahet trishtimi:

Dy shtigje ishin në një pyll diku, larg;

Unë mora shtegun e shkelur më pak,

E prej saj erdhi i gjithë ndryshimi...

Endesha i vetëm, si një re

William Wordsworth

Përherë i vetëm endesha unë,

Si një re që lundron lart;

Kur, papritur, sytë më zunë,

Zambakë të bardhë e të artë.

Buzë liqenit, kishin mbirë vetë

E në fllad, valëviteshin lehtë.

Një hark i gjatë, i bukur, si yjet

Në Rrugën e Qumështit, rresht;

Në dy ngjyra bregu lyhet,

Kur flet natyra, njeriu hesht.

Mijëra zambakë, me një vështrim

Pashë, që tundin kokat në vallëzim.

Valët e liqenit duke valëzuar,

Zambakët lëkundeshin më fort,

Zemra e poetit hovte e gëzuar,

Dhe sytë i mbusheshin me lot.

Vështroja, pa kuptuar, në admirim,

Sa i pasur ishte bërë shpirti im.

Shpesh herë, në shoqërinë e yjeve,

Me orë qëndroj, rënë në mendime;

Më shfaqen zambakët para syve,

Si një ngushëllim për vetminë time.

Atëherë, zemra, merr prapë jetë,

Me zambakët që kishin mbirë vetë...

Pika e vesës dhe diamanti

Robert Graves

Ndryshimin mes asaj dhe mes teje,

(atë pëlqeja, por e mbaja brenda meje),

Tani e kam mjaft të lehtë për ta parë:

Ajo fekste si diamanti në mëngjes;

Kurse ti ndriçoje si një pikë vesë

Mbi petalen e trëndafilit me të kuq larë.

Pika e freskët e vesës në sy mbart

Malin, pyllin, detin, qiellin e qartë;

Edhe motin e keq, kur ndërron papritur;

Përkundrazi, diamanti pamjen e ndan

Në copa të vogla, ku secila diçka mban;

T'i mbledhë bashkë, askush s'ka arritur.

"Kur buza puthjen e gënjente", përktheu: Rudi Bobrati