Dritë Hëne

Përkthyer nga Dea J Klosi

... 

Nata kishte rënë. Znj. Roubère i ra zilkës për të pasur një llampë, dhe sapo i erdhi drita, ajo vështroi të motrën, e gatshme për t’iu rihedhur në qafë. Por ajo mbeti e shtangur, e shushatur, pa zë. Mbi tëmtha, Znj. Létoré kishte dy cullufe të mëdha flokësh të thinjur. E tërë pjesa tjetër e kokës ishte e errët dhe e shndritshme ; por aty, vetëm aty, në të dyja anët, shtriheshin një si dy rrëke të argjendta që humbisnin përnjëherë në masën e errët të krehjes. E megjithatë, ajo ishte ende njëzet e katër vjeçe, dhe kjo i kishte ardhur kaq papritur që prej nisjes së saj për Zvicër. E palëvizshme, Znj. Roubère e vështronte e shastisur, e gatshme për të qarë, njëlloj sikur mbi të motrën e saj të kishte rënë një fatkeqësi e mistershme dhe e tmerrshme ; dhe ajo pyeti :
- Ç’të ka ndodhur, Henriette ?
Duke përvijuar një buzëqeshje të trishtë, një buzëqeshje të sëmurë, tjetra u përgjigj :
- Asgjë s’më ka ndodhur, të siguroj. Po shikon flokët e mi të bardhë ?
Por Znj. Roubère e kapi fort nga supet, dhe duke e hulumtuar me vështrim, përsëriti :
- Çfarë ke ? Më thuaj çfarë ke. Dhe do ta marr vesh nëse gënjen.
Ato qëndruan ballë për ballë, dhe Znj. Henriette, që po bëhej dyllë e verdhë, kishte ca lotë në cepet e syve të ulur :
Motra përsëriti :
- Ç’të ka ndodhur ? Çfarë ke ? Përgjigjmu ?
- Kam… kam një të dashur.
Dhe, duke lëshuar ballin mbi supin e motrës së madhe, ajo shpërtheu në lotë.
Pastaj, kur u qetësua disi, kur ngulçet e gjoksit të saj u zbutën, ajo zuri të flasë papritur, siç për ta flakur sekretin jashtë saj, për ta përcjellë këtë dhimbje në një zemër mike.
Atëherë, duke u mbajtur për duarsh që ato i shtrëngonin, të dy gratë shkuan të fundosen mbi një kanape në fundin e errët të sallonit, dhe më e reja, duke kaluar krahun në qafën e së madhes, duke e afruar pranë zemrës, dëgjoi.

- Oh ! Nuk kam shfajësim ; nuk di ç’po ndodh me mua, jam çmendur. Kujdes, motër e vogël, kujdes, bëj kujdes për veten ; ah sikur ta dije sa të dobëta jemi, sa shpejt lëshohemi, sa shpejt rrëzohemi ! Duhet një hiçmosgjë, aq pak, aq pak, një zbutje shpirti, një nga ato melankolitë e papritura që ju kalojnë nëpër shpirt, një nga ato nevojat tona, që i kemi të gjitha, në ca çaste, për të hapur krahët, për të dashur dhe përqafuar.
Ti e njeh burrin tim, dhe ti e di që e dua ; por ai është i pjekur dhe i arsyeshëm, dhe nuk kupton asgjë nga drithërimat e buta të një zemre gruaje. Ai është gjithmonë, gjithmonë i njëjti, gjithmonë i mirë, gjithmonë i buzëqeshur, gjithmonë i dhembshur, gjithmonë i përkryer. Oh ! Sa do të kisha dashur nganjëherë që të më mbërthente befas në krahët e tij, që të më përqafonte me ato puthjet e ngadalta dhe të ëmbla që mpleksin dy qenie, që janë si konfidenca të heshtura ; sa do të kisha dashur që ai të kishte rrëmbime, dobësira gjithashtu, nevojë për mua, për përkëdheljet e mia, për lotët e mi !
E tërë kjo është e marrë ; por kështu jemi ne, ç’të bëjmë tjetër ?

...