Vjeshtë në shpirt !

10 October, 2009 18:16:00

Font size:

Se ne jemi veç gjethe që në Pranverë blerojmë, Dhe zverdhemi ngadalë, gjersa Vjeshta na rrëzon...

Nga Leonard Seiti

Mbi rrugicat e ëndrrave të kërkova kudo

Por gjurmët e tua vjeshta kish mbuluar

Me gjethet, si kufoma pa shpirtin në to

Dhe mjegullën që bridhte mbi to e vetmuar.

Krahët e dëshirave mu thyhen një-nga-një

Me gjethet, dha shpirt dhe e fundit shpresë

Kanë mbetur veç kujtimet, memec, të pa zë

Si relike të vjetra, të ruajtura me kujdes….

Sa shpejt që rrjedh koha dhe nuk e kuptojmë

Si çdo ditë e nga pak lëkura jonë ndryshon

Se ne jemi veç gjethe që në Pranverë blerojmë

Dhe zverdhemi ngadalë, gjersa Vjeshta na rrëzon.

E di,ti beson se ka parajsë ! Unë thuajse kurrë

Në qoftë ashtu,unë do t’përfundoja në ferr

Por në k’të jetë, unë desha të të prek në lëkurë

Ku askush në parajsë s’do t’mund ndonjëherë...

Puthje vjeshte

Kurrë më parë ,nuk kisha menduar

Me vjeshtën të puthesha ëmbël në park

Mbi stola të drunjtë me gjethe mbuluar

Nën vështrimet e hënës që sillej përqark.

Oh, ç’femër ! Me ç’zjarr në buzë !

U zhvesh lakuriq ngadalë , si një pemë

Më tha : I dashur, ndjehem plot muzë

A bëjmë më mirë dashuri në poemë !?

Ja putha sytë me ngjyrë Aurore

Atë mbrëmje të qetë Tetori në park

Pastaj një lidhëse na kapi për dore

Dhe u shkrimë të dy këtu nëpër varg.

E bëmë dashuri pa ndalur, pa reshtur

Ndërkohë që nata frymëmarrjen kish ndal

Në mëngjes tek më puthte, më tha buzëqeshur

Unë jam veç një folje, je ti kryefjalë ...

del.icio.us | Digg this story