Sonet Pranveruer

Migjeni

Me kangë në buzë e me hove të reja

u zgjue agimi pranveruer,

largësinat e hjedhta ka zatetë hareja,

n'argjent shkëlqejnë brigjet tërthuer.

Me kangë në buzë u zgjue agimi

dhe ia këndoi kangën diellit t' art

rrezash purpure dhe jetëdhurimi

me kaltrinat e thellta në qiellë të kjartë.

Me manushaqe në buzë e me andje në zemra

vajzat si biluri ndër kopshtie të gjelbra

dihasin aromat, që lulzimi derdhi,

me gji të paprekun, ku dashnia sosë

me fletza trandafilesh që flladi sjelli

dhe adhrojnë pranverën me një apoteozë.

 Ekstaza Pranverore

...dhe pranvera erdhi...

Nëpër ftyra tona rrëshqiti nji gëzim

dhe ndër zemra tona ngrehi një folë,

e njëjetë e bukur, e një jetë e rë,

me dëshira të shumta po buzqesh në lulzim.

...dhe dallndysha erdhi...

si shpirti n'ekstazë, në hovin e shejt shtri;

me qiellën rroket, me diellin puthet,

dridhen krahët në hare - mandej poshtë vërsulet

t'u dhurue në cicrim përshndetje një mijë.

...triumfon bylbyli...

kangëtar plot magji në gemb të trandafiles,

në një tempo të marrë përkdheljet po shfre

e kanga kumbuese, kang' e tij pa fre,

asht si kangë Orfeji ndër telat e lyrës.

...dhe vesa shkëlqen...

në një pikë t'argjant pasqyrohet jeta

tërheqse si andrra dhe si vijzatimi

ndër orët e hyjzimit, kur shpërthen agimi

e rrezet e arta rrëshqasin ndër fleta.

... dhe pranvera erdhi...

Nëpër ftyra tona rrëshqiti një gëzim

dhe ndër zemra tona ngrehi një fole

e një jetë e bukur, e një jetë e re

me dëshira të shumta po buzqesh në lulzim.