Vjeshta në parakalim

Migjeni

 
Vjeshtë në natyrë dhe vjeshtë ndër ftyra tona,
 Afshon erë e mekun, lëngon i zymtë dielli,
 lëngon shpirt' i smum ndër krahnore tona,
 dridhetjet' e vyshkun ndër gemba të një plepi.
 
Ngjyrët e verdha lozin në vallen e fundme -
 (dëshirë e marrë e gjethve që një nga një vdesin!)
 Gëzimet, andjet tona, dëshirat e fundme
 nëpër balta të vjeshtës një nga një po shkelin.
 
Një lis pasqyrohet në lotin e qiellit,
 tundet dhe përgjaket në pasion të viganit:
 "Jetë! Jetë unë due!" - e frymë merr prej fellit,
 si stuhi shkyn ajrin... por në fund ia nis vajit.
 
Dhe m'at vaj bashkohet horizont' i mbytun
 në mjegull përpise. Pemët degët e lagun
 me vaj i mshtjellin në lutje - por kot! e dinë, të fikun,
 se nesër do vdesin... Vall! A ka shpëtim ndokund?!
 
Mallëngjehet syni, mallëngjehet zemra
 n'orën e vorresës, kur heshtin damaret,
 e vorri inaltohet nën qiella ma t'epra
 me klithëm dëshprimi që në dhimbë të madhe zvarret.
 
Vjeshtë në natyrë dhe vjeshtë ndër ftyra tona.
 Rënkoni dëshirat fëmitë ejetës së vafun;
 rënkoni në zije, qani mbi kufoma,
 që stolisin vjeshtën nëpër gemba të thamun.