Këngë e Vrugët

Nga Azem Shkreli

Mëtim i truar fshihu te pendimi
S'ka ndëshkim për mëkatet nga ligështia
Ky rrëmbim i çmendur është i imi
Apo lindi befas trimëria

Nga të errëtat e gjakut. S'di po fryma

Kërkon shkakun t'i vijë era dhe
Diç të kësaj koke do t'pëshpërisë bryma
Ime ndoshta. Do të jetë fjalë e re

Bari të egër. Fjollë e saj nga rrashta
Do të përvidhet me dhunë e pa hir
Sikur ç'linda. Do të kundrojë përjashta
I gjelbër e i qetë do të jem më i mirë

Dhe voglushë të verdhë do të therrin ditën
Me vaje të hollë dhe do të pushojnë së qari
Kur të kuptojnë se për nën këmbë u rriten
Dheu im. E hiri im. E bari.

Koha e krymbave

Dalin kryezeze, kryeverdhe, nga vullnet i vrimave
Turren terr ne sy, myshqeve, mendimeve, muranave
Trup e terthori u bien trupave te palendshem
Sa marrin trok lengatave, sa kalirojne ligesive
Lakmojne krymbas, zbirojne, gropojne, krymben
Ne kenaqesi te zeza, gezohen zi, cimbojne me te zeze
Marshim i jarget i tyre zvarret tryezave, shikimive
Bien ne dy gjunje, luten te marre mot i lemasheket
Hipin shoq me shoq dhe shpallin kremten e krymbave
Shih si levrijne, si i shtyn me gisht te madh koha
Shenjti i Shenkoll, po tallemi apo na mori krymberia?!

Ma ktheni lirikën e zogut

Ka kohë që nuk s'ia kuptoj cicërrimën
Në një degë më vishet murgu
Ma mbush me tamjanë kokën dhe çatinë
Në degë tjetër i bie një teli
Të ndezur,ajri dhe uji përzjarren

Në të tretën i marrin metal flatrat
Bëhet plumb në qiellin prej lamarine
Ushtarë që po shkoni, ma ktheni
Zogun tim, lirikën e bukur të zogut
Ka kohë që nuk këndon zogërisht.