* * *

Agron Tufa

Dromcat e territ shkoqen e bien –

Tespihe të zeza përtruall.

Ti rishmi ua shkon kokrrave fijen

Dhe terrin e mbledh përkundruall.

Ç’engjëll besëlashtë ta kallëzoi gjestin

Gjithë hir të më bësh reveransë?

Fisnik dro kam qenë që gjestet më prekin,

A ndoshta poet në Provansë?

Ndjej terrin tinzar të mbushë çdo enë,

Pa prekur mesdita, as mbrëmja.

E ngre dhe e kthej gurmazit si venë

Terrin me shtëmba të rënda.

Me bie në kokë kjo venë e trashë

Dhe shapin e shpirtit ma trand.

Në rrashtë pëlset me dijen e lashtë

Që ruajti kaq vjet kontrabandë.

Këputet e bie çikrik qetësia

Pusesh që plasin – shkundull.

Në rrathë shpërhapen ëndjet e mia –

Dyndet kujtesa e turbullt:

Dallëndysha që nisa ra e përgjaku

Një valë të terrtë e pluskon...

Dhe bef për një timtë sytë m’i përflaku

Profili yt si grifon.

Ja kopshtet... rimbushen rishmi statuja

Me shpurë e skllevër t’kalosh...

Kur shpata të bjerë, kur zjarri, rrëmuja

Tempujt t’i vënë përposh –

Tjetër perandori do kesh ti ndërruar

Në tjetër kohë e shkëlqim –

Dhe rishmi në sytë e tu t’yllësuar

Bie viktimë fati im.

S’do mundem ta shpreh me fjalë vdekëtarësh

Grimëkohën kur syri yt

Më kallet si ethe margaritarësh

Dhe shapin e shpirtit trondit.

Ti flegrat m’i mbush athtësira disfatash -

Pikëllime e pezme pa mort:

Jo dashurinë, - vrigëllima shpatash

Vjen e më shtie për short.

S’do mundem t’i shmangem misterit shtangues

Që më ngallmon kjo seancë:

Ti vjen dhe skenarin paracaktues

Shpalos me këtë reverancë.

Përvoja të lashta hidhërimi të ri

Rishmi na shtyjnë në rol:

Të shpik pra më duhet një histori

Vetveten ta kem nën kontroll.

Vdekja e qytetit

Pasditeve dielli rrëmihte një shteg të fshehtë…

Visore t’padukshme natën rrisnin shtatzaninë:

E nesërmja hovte e tradhëtohej n’pandehmë…

Pluskonin të prapmet e sendeve. Me zjarrminë

Dhe uji dhe limfa zvetënoheshin në djersë.

Shkarja. Shkarrëzimi i madh shkagonin kujtesë:

Praptonin zogjtë: një nga një binin, piqeshin si qiqra

Në të kundërt të perspektivës. Bulevardi

i mysët e kruspull si shpinë krokodili në hithra -

A si lundër e kalbur përmbys – tash nga inati

i zhdukjes së afërt i hante, i mbante për vete:

Dhe zhurmën e takave, patkonjve, dhe kërkkëllimën e qerreve.

Tash e shoh gjithkah: një pjesë mblidhet të ikë nga një pjesë

Që nuk ngutet të vdesë. Përmidis, tejendanë – mërira –

Kërpudha pikëlore helmkuqe. E me gjuhë nepërke të zezë

Ajri gulçon mes pllakash betoni, barrela, fuçira.

Një vozë cit me yje u vetëvra e gjaku pëlciti, i errët e i trashë

Mbrëmëherë, në një qoshe ku kriheshin melekët

Që digjeshin zjarrmie n’ekstazë mullarëve me kashtë

Kumtri. Kumti. Kurmi. Kulmi. Kumbi. Kusuri...

Ne bjerrur i kishim dhe gjestin, dhe fjalën dhe rëndë si buaj

Përtypnim dhe ndillnim pandehma të egra tamburi

Nën ritmin e çartur, nën jehun epsharak të çizmes së huaj.

Qenë pjekur gështenjat. Dhe binin. Si gëzhoja përtokë

Mbi kalldrëme, gjerkur, një ditë edhe boçet mbetën

Gojëshqyera, pa dhëmbë, si vezme të zbrazëta e, tok

Me ta, duarlart, spaletat e gjetheve ndër erëra shkapetën.

Dielli përvidhej – e thamë – një shtegu të murrmë:

Në prisnim. Ditënatë. Gjuhëjashtë. Agsholesh me brymë.

Çatisën rrebeshet dhe dhëmbët i thyen në shkumë.

Atëherë kurrizi i krokodilit lëvizi: pluskoi n’lundrim.

Si lundër e kalbur bulevardi kalamendej i dehur

Dhe shiu i shkrehu epshet e errëta gjer në mëngjes,

Dhe pirgjet me ëndrra dheu dhe gurësh të pjekur

U shuan të gjitha në gëlqere harrese: as kërma, as shpesë,

As engjëj krahëthatë s’denjuan të jenë, për besë,

Së paku, cezurë efemere në pauzën e vdekur.