Mëmëdheu

Nga Çajupi

Mëmëdhe quhetë toka
Ku më ka rënurë koka,
Ku më ka rënurë koka,
ku kam dashur mëm’ e atë,
ku më nje dhe gur’ i thatë,
ku kam pasurë shtëpinë,
ku kam njojtur Perëndinë,
strëgjyshët ku kanë qënë,
dhe varret q’i kanë vënë,
ku jam rritur me thërime,
ku kam folur gjunë time,
ku kam fis e ku kam farë,
ku kam qeshur, ku kam qarë
ku rroj me gas e me shpresë,
ku kam dëshirë të vdesë.

Dheu

Dheu i gjat' e i gjerë,
na jep buk' e na jep verë
për të ngrën' e për të pirë,
kush di ta punojë mirë.

Si njeri i shtrënguar,
dheu nukë fal gjë kurrë,
pa munduar, pa punuar'
S'na jep as misër, as grurë.

Do ta punojë njeriu
dhe ta vadisë me djersë
që të hajë buk' i ziu,
nga uria të mos vdesë!

Punoni, more të mjerë,
se dhe gjëri në na mbetë,
pas neve vinë të tjerë,
nukë sosetë kjo jetë.