Mjerim i Pashëruar

Nga Ibrahim Kazimi

Mjerim i Pashëruar

flini qetë në çiltërinë tuaj engjëjt e mi, jo njëherë

më kanë stopuar të papriturat e stërpikura të mallkimit

dhe përthyerjet fatale të odiseadave që erën më vidhnin

nga velat e barkës

shumë lonxho kanë zanë pritë në fatëkeqësi shpirtërash

beronja të trishta molesh të braktisura

kisha predigre besimi në copën e hapur të qiellit dhe

në shijen e hidhur të shortit

dert s`kisha të degdisja hijet e deformuara të kafkave të krymbura

sa ekstazë mirakëndje se do shërroja vajin e tyre prej sirene

që e pandehnin për këngë

udhëjetën e tyre të rreme që kishin topitur me gisht të vetin

në kokë.

Ngjitje

... sa poshtë paskam rënë, duke u ngjitur këtij olimpi të rrejshëm

(A. Shkreli)

të moshohesh shkretëtirave në humnera të pafundme rëkëllimesh

me privilegjin e radhës për t`i ç`etur ndalimet

me latime oreksesh ëndrash të bardha për buqeta

kush s`mbet, kureshtjet e përndezura për xhevahirët e mbjellur diku

ethet e çastit apsolut për t’u ikonizuar në mur

mall, lutje, përgjërim edhe njëqind karvanarëve tjerë

kokë të nemitura vënabaste derdhnin portretin lakuriq

për një gotë etje

britma mëdyshjesh të padukshme

ofshama të fshehura në sfonde të trazuara përkuljesh

përballë shqetësimit të sjellë para këmbëve të cakut

pa frymë përpjetë piramidave fiktive me vezullima thesari mitik

rrëpirave të mirazhta me gjysmën tjetër të vetes në breg

ngujuar në pakënaqësinë e përjetshme të shpagimit

gjysma tjetër

fotografi e zhveshur ndër duar.