Home | Literature | POEMA XII

POEMA XII

image
... Zogjtë që preheshin në shpirtin tënd

mërgojnë, matanë arratisen.

 

 

Nga Pablo Neruda

 

Zemrës time kraharori yt i mjafton,

lirisë tënde i mjaftojnë flatrat e mia.

Nga goja ime ka për të prekur qiellin

gjithçka prehet në shpirtin tënd.

 

Ti je shpresa e çdo dite.

Njom petalet porsi vesa.

Zbraz horizontin me mungesën tënde.

Përherë në ikje si valë deti.

 

Për ty kam thënë se mes flladesh këndon

porsi pisha e direkë anijesh.

E lartë, e heshtur, njëlloj si ata.

Ligështohesh befas, si rrugëtimet.

 

Gjithmonë mikpritëse, si udhë të moçme.

Gëlon ti nga jehona e zëra nostalgjikë.

Zgjohem tashmë e zogjtë që preheshin në shpirtin tënd

mërgojnë, matanë arratisen.

 

 

 * "20 POEMAS DE AMOR Y UNA CANCIÓN DESESPERADA" & (20 Poema Dashurie dhe një Këngë e Dëshpëruar), viti 1924.

 

 

© Elvi Sidheri, në Shqip

 

 

Subscribe to comments feed Comments (0 posted)

total: | displaying:

Post your comment

  • Bold
  • Italic
  • Underline
  • Quote

Please enter the code you see in the image:

Captcha
Share this article
Rate this article
5.00