Epika të pavdekshme

Nga Ibrahim Kazimi

Ekspozitë

Mbi gjithçka që fshihet mbi gjithçka që duket

jam unë vetëm në këtë akuarium gjigant me diell neoni

në simbiozë zorri me vegjetacion të montuar përkohësisht

hiç ma shumë hapësirë se një guackë tutje

brenda qepallave të lodhura

tutje s’ua ninë pisave t’ia lidhin për peshkaqenë në të thatë

të thithin dinjitetin e algave të buta mbi tavolina

me specialitete të manireve të çmendura trupfolëse

me buzëqeshje të ushtruara me udhëzime përdorimi

e m prizma të shtërzura inferiore të ndajnë botën

shtirren si peshqë memecë në parakalim

dhe ju pastaj

i merrni për të pafajshëm

Emër

Edhe humbjet kanë emër...

dhe njihet një udhë që në shesh i lidh

komponime të simfonive të pagjetura në manuale të djegura pergamenësh

e batisje dëshpërimesh jashtë kornizave epokale të transparencës

më tutje se imazhi i çdo vdektari për ujqë

ekzemplaret skrupulloze të grykësive penetrantë të kukudhëve

në tërsëllima origjinash

mëngime shekullore para dyerve romake pa vigjilenca

e besime të abuzuara foleshë

njerëzish të varur për mickla

e instinkte barbare në emfaza smirash parahistorike

më tutje se epoka e ikonave helmuese

fshehurazi te ajo lagje e largët me tepih të kuq

njëmijë dorë marifetesh gëzhitnin kundër dhe...

tjera krahëthyerje të luleve të harmonisë, para fjalës së fundit

e histeri hibride ndaj hejbeve të mbushura me ëndrra

me aq dhe të derdhur në gjysmën e qoshes sime

fosile të vetme që s`heshtin qenien janë

jehonat e ecjeve të pazbrapsura

tinguj harmonie kanë bujtur në relievin tim

edhe humbjet kanë emër... dhe njihet një udhë që në shesh i lidh

sa gjatë kisha besuar në çerdhe

Epika të pavdekshme

Plagë të përgjakura në arena, gladiatorë në spektakle tragjedishë

ahengje marroqësh, sherre të gdhendura dashurishë e hakmarrje

të gjysmëperëndive me nyjë intrigash me tutelë kobesh të lidhura

inercione mbeturinash në jashtëqitjet personale, currile inskenimesh

mejdane të kundruara tutrash e maratona argëtimesh të voajerëve si

kurrë më parë

gjysma e botës ishte e krijuar për t`ia kllukë vezët gjysmës tjetër

suflerët në fund vjellin synesat publikisht që s`qenë kurrë aktorë të jetës

vetë

e legjioni i fshikatarëve shekullorë kllapet halë e keqe në bebëza

dashurishë

lotë reptilësh derdhen në gji oxhaku

me kalë druri për pajë erdhën në raft dhome

zeusë amoralë të plaçkës.