Cikël Poetik nga Rudina Nano

Nga Rudina Nano 

Përplasem

Kthehem për të marrë lëndimin e radhës

Fuqinë e mbledhur të më zbrazësh,pres

Pamëshirshëm të më rrënosh vetëdijen

Të pranoj se ti e drejton lëvizjen e ajrit

Dhe ngjyrën avullit,ti ia jep

Përpiqem si një mëndafsh i zi të të ngjitem në trup

E të ta ledhatoj vrazhdësine e indeve të çakorduara

Por mblidhem në grushtin tënd per t’u përplasur në asgjënë që pak nga pak në ty u rrit

Nuk të njoh më

Nuk të njeh me as drita,as horizonti i tejmë…

Iki,pa dashur të iki

Aty nuk lashë atë që doja

As mora atë që dhashë

Më rëndon pesha jote

Lugina e kraharorit,më dhemb

Bëj të ndal hapat e tretur e ty dua të të shoh edhe njëherë,

që të më japësh goditjen e fundit

dhe pastaj të shkosh…

Në ç’trille kam rënë?

Më thuaj

Më fol

…sepse po të mos më flasësh ti,

zbres në honet më të thella

Dhimbja më bëhet

e vrazhdë,

e fortë,

vrastare…

Mos më tërhiq në ëndrra

të pabesa

rrugicave të përdala

më ngre nga një kurth

Ty të këlthas!

Mos ma ndrydh ajrin,

se ajri i mbytur m’i ngushton venat

e gjaku më ulërin pikëllim

M’i vendos këmbët në vend të gjerë

mbuluar me lule toke

e aromë dheu

Të ndiej si shpërndahet e lirë fryma,

si ngrihet lart,

si zhytet në kupën e përflakur

të qiellit,

si zbret sërish poshtë

një lulëkuqe e ndezur

T’i mbyll sytë

Lotët e blerta t’i kredh në mollëzat e petalëta,

në hullinë e tyre të mbjell gëzimet e pathëna,

pastaj t’i vjel ëndrrat,

siç vjel yjet hëna

Në c’trille kam rënë?

Më thuaj

Më fol

…sepse,po të mos më flasësh ti,

qenia më

frigohet,

rrudhet,

mpaket…

Nata e botës po zbret mbi mua

Mbi ta,nata e ligësisë…

Fajtore!

Gjyqin ma bënë në tokë të rreme

Dhe fajin ma ngjizën në turp të shterptë

O qiell e tokë!

Vulose ti shpirtin tim

Qëllomë o rrufe

Unë nuk kam eshtra

Jam mish i ftohtë,

gjak i zhveshur

nga padrejtësitë

Salla u mbars me qetësi

…

…

…

Por unë dua t’u flas

Dua t’u flas

për shpirtin tim të vjedhur natës

për rrugët terr të gjoksit tim

T’u them sa

peshon guri

Sa e rëndë është rëra

T’u tregoj se

Faji im i pafaj qenka më i rëndë se të dyja bashkë

T’u lëvdohem për dobēsitë e mia,

sepse unë jam i dobët

Kush nuk është që të mos jem

edhe unë?

T’u krenohem se fuqia ime përsoset ne dobësi

T’u kujtoj se fuqia e tyre

eshte e përkohshme

Rrënjët e saj kanë mbirë

mbi fuqinë e tjetërkujt…

Nata e botës po zbret mbi mua

(nesër do zbardhë sërish)

Mbi ta,nata e ligësisë…