Kopshti i të marrëve

Nga Rainer Maria Rilke

Gjithnjë Kaloj

Gjithnjë kaloj po në të njëjtin shteg,

Përgjatë kopshtit, ku s´ka plep e shelg,

Por vetëm trëndafila.

Ndonjëri dhe për pakëz do të çelë,

Përse jo shumë vonë në ç´do degë

Plot me freski, plot ngjyra e gazmend,

Do çelin gonxhe e filiza.

E di se unë jam veç në fillim

E ndrydhur hesht fuqia,

Por kur të zgjohet me vrull e gjallim

Do kenë fjalët e mia,

-Do jenë trëndafila në shpërthim,

Që tunden nga puhia.

Kopshti i të marrëve

Kjo që dikur na ishte një murgatë,

Po ngjeshet rreth oborrit me mundim,

Sikur kërkon të mbyllë ndonjë plagë...

Të tjerë njerëz vijnë për strehim.

Të qetë rrojnë, larg zhurmës botë.

Nëpër këto udhë enden me ngadalë.

Takohen, ndahen, risht ndodhen përballë,

Sikur parajsës bredhin, ku s´bën ftohtë.

Për lulet përkujdesen nëpër lehe,

Të varfër e të gjunjëzuar.

Dhe kur s´i sheh ndonjë, kanë një shprehje

Të përmalluar, të hutuar,

Për këtë njomështi e këtë bar,

Një ledhatim të ndrojtur e të ngrohtë.

E kuqja e trëndafilit kërcellhollë,

Sikur thërret me zë kërcënimtar,

Sikur kudo të shtrijë do sundimin,

Dhe mbi këta që ngrihen që pa gdhirë,

Po nuk arrin të shfaqë si për mendimin:

Sa i mirë bari i njomë që ka mbirë!

Përralla e një reje

Ja, iku dita çapalehtë,

Me tingëllim si nje çekan,

Porsi një pjepër dyllë i verdhë

Mbi bar u shtri hëna në shpat.

Një re e vogël plot dëshirë

Desh ta ngjeronte, dhe dy gisht

Larg saj u ul në mugëtirë,

E dehu cipa e fildishtë.

Prej nga arratia e gjatë,

Kudo derdh dritë si flori,

Por nata si një frut i artë

E mori, reja pus u nxi.

Përktheu : Perikli Jorgoni