Odë për Jetën

Nga Pablo Neruda

Tërë natën

Dhimbja më godet

Me sëpatë,

Por ëndrra

Tashmë kaloi

Duke shpëlarë si ujë i mugët

Guriçka të përgjakura.

Sot jam gjallë sërish

Sërish

Të ngre në këmbë, 

Ty, jetë,

Mbi shpatullat e mia.

Oh jetë, gotë e kthjellët,

Menjëherë mbushesh

Me ujë të ndotur,

Me verë thartuar,

Me agoni, me humbje,

Me pezhishka lebetitëse,

Të shumtët pandehin

Se këtë zheg të ferrit

Do përflakësh përherë.

Nuk është e sigurt.

Kalon nata ngadalë,

Kalon një minutë e vetme

E gjithçka ndryshon.

Mbushet befas

Në tejdukshmëri

Gota e jetës.

Përpjekje madhore 

Na presin.

Njëkohshëm ngjizen pëllumbat.

Drita zbardh krejt tokën.

Jetë, poetët e ngratë

Të pandehën të hidhur,

Nuk dolën nga shtrati

Ku dergjeshin me ty

Në puhizën e botës.

Të goditur fort

Pa të kërkuar ty,

Gërmuan

Guvën e errët

Dhe u krodhën

Në dhimbjen

E një pusi të vetmuar.

Nuk është e vërtetë, jetë,

Ti je e bukur

Si ajo që dashuroj unë

E mes gjinjve të tu

Përçon aromë mendër.

Jetë,

Ti je

Një mekanizëm i plotë,

Lumturie, tingujsh 

Të stuhishëm, butësisë

Së vajrave të brishtë.

Jetë,

Ti je porsi vreshtat:

Përqafon dritën dhe e shpërndan tutje

Të shndërruar në vile rrushi.

Kushdo të mohon ty

Le të presë

Një minutë, një natë,

Një vit, të gjatë a të shkurtër,

Të dalë njëherë

Nga vetmia e tij mashtruese,

Të hetojë, të përleshet, 

T’i bashkojë duart e veta

Me të tjera duar,

Mos t’i nënshtrohen, as ta lëvdojnë

Mjerimin,

Ta degdisin

Duke e murosur,

Siç bën skalitësi me gurin,

Ta shqyejnë copash

Mjerimin

Të qepin me të

Pantallona.

Jeta na pret

Të gjithëve

Neve që e duam me shpirt

Aromën e egër

Të detit dhe mendrës

Që përçohen

Mes gjinjve të saj.

© Elvi Sidheri, në Shqip