* * *

Nga Migjeni

Kanga që s’kuptohet

Melodís kombtare

U vodh kanga nga zêmra e kombit,

shpërtheu në vaj të dikuem mjerimit,

këndoj ûjen e së bijës, këndoj ûjen e të birit,

qan jetën e thyeme nga rrufé e fatit,

i mbyti në lotë shpirtënt që djejnë dhimbë për të ngratit.

Kangë e vaj? Çë je? Thujma zemer kombi!

Zemër që ke vuejtun, që endé po vuen…

Kangë a vaj? Çë je? Çë në ty po vluen?

Mallkimi ndaj fatet që ditt t’i helmuen,

që dëshirat e jetës të gjitha t’i gozhduen?

Oh – jo! Kanga jote asht shprehje e dhimbsun

e një jetese që dergjet e dergjet

dhe tu ‘u dergjë ndoshta do hesht’ e molisun…

* * *

Buzmramja u dridhte ndër afshet e mbramë

të diellit përndimuer

me kuqlim e tisa purpuer,

me kaltrina të kullueta në qiellë e në sy tand.

ku në fund u pasqyronte një dashni e lume

si vegimet e fatbardhsis në lima,

mbi të cilin tërthuer fluturon një pëllumb

dhe gëzime të pamatna gugon pa pra.

Zojushë, q'at buzmramje

unë andrroj me andje

dhe me një dashni të pastër

ata dy sy tuej të kaltër,

që m'u falnë letë

me një shikim diskret.